سیزده، به در کردنی نیست. به در رفتنی ست
سیزده، به در کردنی نیست. به در رفتنی ست. به بیرون حرکت کردن!
هیچ نوع نحسی هم با عدد سیزده همراه نیست. این عدد، معرّف تحول و تغییر ساحت، بُعد و فضا ست. چرا که یک سیکل کامل دوازده تائی به پایان رسیده است. برای همین هم سبزه ی نوروزمان را اگر هم هنوز آسیب های جدی برنداشته باشد، می بریم بیرون و می سپاریمش به آب جاری که برود. وقتش گذشته، زمانش به پایان رسیده.
در بیرون ازخانه گذراندن این روز هم، جلوه ی نمادین همین مسئله ست. خارج شدن از فضای یک سیکل پایان یافته در انتهای شماره ی روز دوازده.
بازیگر شدن در نمایش حیات و طبیعت و زندگی ست که ما هم در چرخۀ نمایش و درگیر آن، محل سکونت خودمان را ترک می کنیم و به این امید که سفرمان به یک بُعد و سیکل تازه پر از شادمانی و سرسبزی باشد، به طبیعت می رویم و به رقص و شادمانی می پردازیم. کنار سفره رنگین می نشینیم.
کوتاه گفته باشم، روز سیزده به طور آئینی، روز آزاد شدن از فضا های کهنه و افق های تنگ و اتراق کردن در فضا های گسترده و افق های بازست. روز آزاد شدن و تحول، و جشن گرفتن آنست.
سیزده به درتان پر از آزادی و نغمۀ پرندگان آزاد باد!
