چو دیدم، عاقبت گرگم تو بودی (به بهانهٔ تحولات اخیر در سوریه)

آنچه انقلاب بهمن پنجاه و هفت نامیده شده است را هرگز با سقوط بشار اسد نمی‌توان مقایسه کرد. چرا که نه می‌توان شاه ایران را در کنار این اهریمن که خون چند صد هزار هموطن خود را به گردن دارد گذاشت، و نه می‌توان توده‌های بزرگی از ایرانیان که در ترکیبی نامنسجم، در پی سراب ساخته و پرداختهٔ رؤیا‌های شیرین اما ناخوش تعبیر خویش به آن راه بی‌برگشت پا نهاده بودند را با شرکت کنندگان در سرنگونی ضربتی و غافلگیرانهٔ دیکتاتور سوریه یکی دانست.
این دو مورد اما وجه مشترکی دارند. این وجه مشترک، رهبری و هژمونی است.